سيد احمد امامي، فرزند آيت الله ميرزا سيد محمود فخرالفقها، در سال 1273 (ش.) در تهران به دنيا آمد. دليل نامگذاري نام خانوادگي او، امامت پدرش در نمازهاي جماعت بود.
امامی تحصيلات مقدماتي خود را در تهران آغاز كرد و زبان و ادبيات عرب علوم اسلامي، فقه و اصول، معاني و بيان و علم كلام را به خوبي فرا گرفت. در سال 1295 (ش.) وارد مدرسه عالي حقوق و علوم سياسي شد و در سال 1298 (ش.) ليسانس قضايي گرفت. در همين سال به عدليه پيوست و به سمت عضو امانت دادگاه بخش حضرت عبدالعظيم (س.) منصوب شد.
ديگر عناوين شغلي ايشان عبارتند از: عضو شعبه محكمه بدايت سيار، رئيس شعبه سوم دادگاه شهرستان مركز، داديار دادسراي ديوان عالي كشور، مدير كل ثبت اسناد، مستشار ديوان عالي كشور، رئيس شعبه ديوان عالي كشور، دادستان كل كشور (1332 ش.) در زمان وزارت آقا سيد جمال اخوي رئيس شعبه‌هاي مختلف ديوان عالي كشور.
سيد احمد امامي، يكي از قضات برجسته و تيزهوش دادگستري بود و تسلطي بي‌نظير بر امور قضايي و مسائل حقوقي و جزايي داشت. او در محاكمات تاريخي دادگستري عضو محاكم بود. امامي در سال 1335 (ش.) بازنشسته شد اما تا پايان عمر به عنوان كارشناس و مشاور عالي حقوقي در موسسات خصوصي به فعاليت مشغول بود و چند سالي نيز به وكالت پرداخت.
سيد احمد امامي، پس از 97 سال عمر پرتلاش، در سال 1370 (ش.) چشم از جهان فرو بست.
منبع: مبارکيان، عباس، چهره ها در تاريخچه نظام آموزش عالي حقوق و عدليه نوين، چاپ اول، انتشارات پيدايش، تابستان ۱۳۷۷
