همه دوست دارند خوشبخت شوند اما سرنوشت خیلی وقت‌ها، لزوماً همسو با ایده‌آل‌های انسان نیست. این که کجا متولد می شوید، این که زندگی شما را به چه چه راهی می کشاند و این که آینده شما چطور رقم خواهدخورد، همه و همه عوامل تأثیرگذار در سهم شما از این لذت گرانبهای زندگی است. خیلی ها در عالم واقع خوشبختند، برخی خوشبختی را برای خود می سازند، عده آن را می خرید و دیگرانی هم توهم خوشبختی دارند.
تعریف خوشبختی
خوشبختی واژه ای است که برای هریک از ما تعریف متفاوتی دارد و جالت‌تر این که این تعریف در مقاطع مختلف زندگی ما هم تغییر می کند. خوشبختی تعریف دقیقی ندارد، مسلماً حس خوشبختی نشانه اصلی خوشحال بودن است.حتماً شنیده‌اید که گفته اند:
«پول خوشحالی نمی آورد»
مقصود آن است پولی که بیش از حد تآمین نیازهای اولیه باشد، لزوماً موجب خوشبختی نیست.
پارامترهای خوشبختی
تیمی از سازامان ملل متحد، شش پارامتر را در تعریف خوشبختی در نظر گرفت که عبارتند از:
1- تولید ناخالص ملی
2- حمایت اجتماعی
3- امید به زندگی سالم در بدو تولد
4- آزادی انتخاب در زندگی
5- سخاوتمندی و بخشندگی
6- دوری از فساد مالی
رتبه بندی خوشبختی کشورهای جهان در سال 2017 میلادی
از بین 156 کشور دنیا، فنلاندی‌ها با پنج میلیون نفر جمعیت خوشبخت ترین مردمان جهان محسوب شدند. کشور بروندی در مرکز آفریفا در همسایگی کشور تانزانیا با جمعیتی معادل ده میلیون نفر در انتهای جدول قرار دارد. در نیم قرن اخیر این کشور با نه کودتای نظامی دست و پنجه نرم کرد. در میان کشورهای فارسی زبان، ایرن در رتبه 106، افغانستان در رتبه 145 و تاجیکستان در ربته 80 این جدول قرار دارد.
جفری ساکس- مدیر مرکز توسعه پایدار دانشگاه کلمبیا آمریکا در باره خوشبختی می گوید:
«مردمان کشورهای جهان دارند رفته رفته مرفه‌تر می شوند اما این مرفه شدن لزوماً خوشبخت نیست»
رتبه بندی خوشبختی کشورهای جهان در سال 2016 میلادی
از جهت حس جمعی خوشبختی و رضایت از زندگی، مردمان دانمارک بهشت روی زمین شناخته شده است. در گزارشِ یک مرکز تحقیقاتی سازمان ملل متحد، مفصل در باره حس خوشبختی و دلایل آن به همراه یک جدولِ رتبه بندی کشورها بر اساس خوشبختی مردمانش، توضیح داده شده است.
در قسمت بالایی این جدول، دانمارک در صدر است و سوئیس، ایسلند، نروژ و فنلاند در رتبه های دوم تا پنجم آن قرار دارند. این در حالی است که سوئیس در سال گذشته، جایگاه نخست را به خود اختصاص داده بود. عموماً خوشبخت ترین کشورهای دنیا، همین چند کشورند.
به رده های پایین‌تر جدول که برویم، آمریکا در رتبه 13، انگلیس رتبه 23، ترکیه 78، ایران 105، افغانستان 154 و در قهر جدول، به ترتیب سوریه و بروندی در رتبه 156 و 157 قرار دارند. برای درک این که چرا بعضی از کشورهایی مثل افغانستان، سوریه و بروندی جزء افسرده ترین مردمان هستند، نیاز نیست تا الزاماً کارشناس باشید! «جفری ساکس، در یک گزارشی عنوان داشت:
«گزارش سازمان ملل یک پیام خیلی قوی برای کشور من، آمریکا دارد که خیلی ثروتنمند است و در 50 سال گذشته ثروتمندتر هم شده ولی خوشحال ترین نشده است. این برای آمریکا، یعنی ما، جامعه ای داریم که انگار همه اش دنبال پول است، پول ، پول، پول. ما هدف را اشتباه گرفتیم. بافت اجتماعی رو به اضمحال است و اعتماد عمومی مردم به دولت هم ضعیف شده است.»
چند سالی است که برخی از دولت های دنیا، متقاعد شدند که در تحلیل های نهایی، هدفی مهم‌تر از حس خوشحالی مردم وجود ندارد.
شاخص های خوشبختی
در حال حاضر کشور هایی از جمله امارات، اسکاتلند، بوتان و ونزوئلا سمتی را به عنوان وزارت خوشحالی با یک دفتر و وزیر ایجاد کرده اند. هنوز این وزارتخانه ها مردمان کشورهای خود را خیلی خوشحال نکرده است، زیرا برای این کار باید با همکاری چند وزارت خانه دیگر صورت گیرد، چرا که در گزاری مرکز توسعه پایدار، چند شاخص برای سنجش خوشبختی قید شده است.
1- سرانه تولید ناخالص داخلی؛ که یک شاخص کاملاً اقتصادی است
2- طول عمر سالم؛ پس صد البته نه هر طول عمری.
3- حمایت اجتماعی؛ به این معنی که شما کسانی را داشته باشید که بتواند در مواقع خوشبختی روی آنان حساب کنید.
4- آزادی؛ نه لزوماً آزادی بیان بلکه این آزادی که بتوانید در زندگی برای خودتان تصمیم بگیرید.
6- اعتماد عمومی؛ به این معنی که فساد مالی و اداری در اطراف شما نباشد.
7— سخاوت؛ که آن را با میزان کمک های مردمی به نهادهای خیریه می سنجند.
«جفری ساکس در ادامه اضافه می کند که این گزارش فقط حاوی نکته برای کشورهای فقیر نیست، بلکه نکته اصلی آن، این است که راه های ارزانتری هم برای انجام کارها وجود دارد، تمرکز روی سلامت و صداقت دولت خیلی خرج ندارد و شدنی است» و دلیل این که چرا این اتفاق نمی افتد ، خیلی به فرهنگ و طرز تفکر آدم ها بر می گردد. مبحثی بسیار کارشناسانه.
به راستی، چرا و چگونه تنها تعداد معدودی از کشورها موفق به کسب رتبه های برتر خوشبختی می شوند و مردمان آنها حس خوشبختی و رضایمندی از زندگی را تجربه می کنند، مگر دولتمران آنان چگونه حکمرانی می کنند و مردمان آن از چه نوع جهان بینی و تفکری برخوردارند؟ آیا طرز تلقی آنان نسبت به زندگی است که آنان را خوشبخت کرده است یا این که حقیقتاً خوشبخت می باشند؟ آیا آنان پیرو این عقیده اند که برای خوشبخت شدن نیاز به زیاد دارا شدن نیست بلکه در این است که قدر آنچه را که داریم را بدانیم؟ نظر شما چیست؟
