محمد سروری فرزند حاج آقا شیخ مهدی از روحانیون و پیشنمازان معروف تهران، بین سالهای 74-1270 (ش.) در محلات مركزی تهران و منطقه ملك آباد به دنیا آمد. وی پس از اتمام تحصیلات مقدماتی نزد پدر و حوزه‌های علمیه تهران و طی دوره‌های عالی علوم اسلامی و فقه و اصول، وارد مدرسه عالی علوم سیاسی شد و پس از به پایان رساندن این دوره، به فرانسه رفت و ضمن تكمیل تحصیلات عالی به كارآموزی در دادگاههای آن كشور پرداخت.
سروری دارای چهار برادر به نام های آقای ملك آبادی (قاضی اسبق و رئیس محكمه شرع تهران)، دكتر عبدالحسین علی آبادی (دادستان كل پیشین كشور)، آقای اسدالله ناظری و حاج شیخ هدایت بود که هر یك نام خانوادگی جداگانه‌ای برگزیدند ولی از علت آن اطلاعاتی در دست نیست.
آقای سروری در سال 1293 (ش.) به عدلیه پیوست و به عنوان وكیل عمومی در محكمه بدایت آغاز به كار كرد. دیگر عناوین شغلی او عبارتند از: وكیل عمومی پاركه، معاون مدعی العموم بدایت، كفیل مدعی العموم محاسبات، كفیل مدعی العموم دیوان محاكمات مالیه، مدعی العموم دیوان جزای كاركنان دولت، دادستان تهران، رئیس هیئت نمایندگان معاملات دولتی در بروكسل و وین و معاون وزارت دادگستری منصوب شدند.
محمد سروری در زمان رضا خان در سال 1318 (ش.) در کابینه دکتر احمد متین دفتری به وزرات دادگستری منصوب گردید و قریب به دو سال با عنوان کفالت، سرپرست وزارت عدلیه بود. او بعد از شهریور 1320 نیز چندبار وزیر دادگستری شد و آخرین بار که وزیر دادگستری شد سال 1326 بود. نامبرده در نخستین دوره انتخابات مجلس سنا به عنوان سناتور انتخابی مردم تهران برگزیده شد و مقارن با ایام ملی شدن صنعت نفت، به عضویت هیئت مختلط نفت انتخاب شد. این هیئت وظیفه نظارت بر اجرای قانون خلع ید و تشكیل شركت ملی نفت ایران را بر عهده داشت. سروری در تنظیم لوایح دفاعی ایران در دادگاه لاهه شركت فعال داشت.
محمد سروری در دو نوبت نیز ریاست دیوان عالی کشور را برعهده داشت. یک بار در سال 1331 (ش.) از سوی دكتر محمد مصدق به ریاست دیوان عالی كشور برگزیده شد تا با همكاری شیخ عبدالعلی لطفی وزیر دادگستری و با استفاده از اختیارات قانونی مكتسبه مرحوم دكتر مصدق اقدام كند. نامبردگان توانستند در زمینه تامین استقلال قوه قضائیه و سلب حق عزل و نصب قضات از وزیر دادگستری، اعاده قضات دانشمند و متقی به خدمت قضایی و انحلال دادگاههای اختصاصی از جمله دادرسی ارتش گامهای مهمی بر داشتند. بار دوم در سال 1335 بود که گلشائیان وزیر دادگستری از مجلس برای تصفیه دادگستری اختیاراتی گرفته و سپس به انحلال دیوان کشور اقدام کرد و در دیوان عالی جدید، سروری را مجدداً مقام ریاست دیوان داد. وی این بار قریب به 11 سال رئیس دیوان عالی تمیز بود.
سروری در كنار مشاغل دولتی و قضایی، در امور خیریه و نوع دوستانه از پیشگامان بود و به این امر علاقه قلبی داشت و در تاسیس و اداره بیمارستان مسلولین (ابوحسین) كوشش بسیار و خدمات ارزنده‌ای كرد، تا حدی كه به پاس خدماتش محلی به نام (تالار سروری) در این مركز نام گذاری شد.
سروری در سالهای 1327، 1341 و 1357 (ش) پیشنهاد نخست وزیری شاه را نپذیرفت و در سال 1348 (ش.) نیز مقام «مشاور كل» را رد كرد و همواره به حفظ استقلال شخصیت خود اهتمام ورزید. وی در سال 1346 به علت رسیدن به سن تقاعد (75 سالگی) بازنشسته شد و پس از بازنشستگی (از ریاست دیوان عالی كشور) از قبول هرگونه شغل و سمت دولتی خودداری كرد و ایام فراغت را به مطالعه و كوه‌نوردی پرداخت. نامبرده تا چند سال پس از انقلاب اسلامی در تهران اقامت داشت. سپس برای درمان به خارج از كشور مسافرت كرد و تحت مراقبت فرزندش دكتر پرویز سروری پزشك حاذق به درمان پرداخت. سرانجام در سال 1369 (ش) در سن 99 سالگی پس از عمری پرتلاش و توأم با درستی و دفاع از عدالت و خوشنامی و برخورداری از احترام میان قاطبه اعضای جامعه قضایی كشور، در حالی که از دو چشم نابینا بود در آمریکا بدرود حیات گفت.
منابع: مجله عماد، شماره ششم، سال سوم و مباركیان، عباس، چهره ها در تاریخچه نظام آ موزش عالی حقوق و عدلیه نوین، چاپ اول، انتشارات پیدایش، تابستان 1377
