طرق اثبات صیغه و تأثیر ادعای وجود آن در اثبات جرم تجاوز به عنف و اکراه
سئوال
1- اگر زن ادعای تجاوز به عنف و اکراه نماید و مرد منکر باشد آیا اصل عدم عنف است؟ و در ثانی چنانچه مرد در قبال گفتار خانم بگوید من صیغه خواندم و خانم منکر باشد و بینه‌ای نباشد تکلیف دعوا چیست؟ و آیا در این مورد سوگند راه دارد و چه کسی باید سوگند یاد نماید؟
۲ – اگر زن بگوید اولین ارتباط جنسی با زور و اکراه بوده و رابطه جنسی بعدی با صیغه بوده است و مرد منکر باشد و بگوید از اول ارتباط آنها با صیغه بوده تکلیف دعوا چیست؟ آیا سوگند راه دارد و در صورت مثبت بودن چه کسی باید سوگند یاد کند؟
۳ – وسیله اثباتی صیغه را بیان نمایید.
نظریه مشورتی شماره 7/99/647 مورخ 1399/6/15 اداره کل حقوقی قوه قضائیه
۱ – صرف ادعای زن مبنی بر این که با عنف و اکراه به وی تجاوز شده است، بدون این که دلایل و قرائنی برای اثبات ادعای او وجود داشته باشد، موجب ثبوت جرم زنا به عنف و اکراه نیست و اصل، عدم وقوع آن است؛ چنانچه مرد منکر زنا بوده و بگوید صیغه خوانده ایم ولی زن منکر صیغه باشد، طبق ماده ۲۲۳ قانون مجازات اسلامی مصوب ۱۳۹۲ ادعای مرد بدون بینه یا سوگند پذیرفته می شود؛ مگر آن که خلاف آن با حجت شرعی لازم ثابت شود.
۲ – در مورد ادعای تجاوز به عنف طبق بند ۱ پاسخ داده شد و در فرض سؤال (وقتی هر دو نفر رابطه را بر مبنای صیغه قرار داده‌اند)، موجبی برای سوگند نیست.
۳ – در خصوص صیغه، صرف ادعا کفایت می کند و محتاج دلیل اثباتی نیست؛ مگر آن که خلاف آن با حجت شرعی لازم ثابت شود (ماده ۲۲۳ قانون مجازات اسلامی مصوب ۱۳۹۲) و دلایل اثباتی صیغه همان است که برای اثبات سایر امور حقوقی به کار می‌رود؛ از قبیل اقرار و سند.
